انفعال نهادهای فرهنگی و خطری که فوتبال ایران را تهدید می نماید - مجله افتخار

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، فصل جدید رقابت های لیگ برتر فوتبال با تاخیر 20 روزه شروع شد تا شاهد تغییرات ملموس و محسوسی در کیفیت برگزاری مسابقات از جهات و ابعاد مختلف باشیم اما هر چه از شروع مسابقات می گذرد این حقیقت برای اهالی فوتبال روشن تر می گردد که هیچ تغییر قابل توجهی در برگزاری لیگ اتفاق نیفتاده، فضای استادیوم ها همچنان مسموم است، امکانات و زیر ساخت ها تغییر چشمگیری نداشته و تنها اتفاق قابل اعتنا شاید بلیت فروشی الکترونیک باشد که البته با نواقص فراوان در بعضی از استادیوم ها شکل ورود تماشاگران را تا حدودی دگرگون نموده است؛ سیستمی که البته در بعضی از استادیوم ها و مسابقات رعایت نمی گردد.

گذشته از تمامی معایب و مسائل ساختاری استادیوم ها که طبیعتا موجب گسترش بی اخلاقی ها نیز شده یک سؤال جدی برای اهالی فوتبال وجود دارد و آن نقش کمیته ای با عنوان فرهنگی یا مسئولیت های اجتماعی در فوتبال ایران است که سال هاست وجود دارد و انگار هرگز وجود نداشته است!

سال گذشته نشستی با حضور مسئولان و مدیران نهادها و سازمان های مختلف کشور در حوزه اصلاح ساختار فرهنگی استادیوم ها برگزار گشت و مسائل مختلفی در این بین به میان آمد تا با همکاری و تعامل همه دستگاه ها زمینه تغییرات اصولی در این حوزه ایجاد گردد. توقف فعالیت لیدرها از جمله مصوبات همان جلسه بود اما غیر از این ظاهرا هیچ تغییر و تحولی در ساختار فرهنگی باشگاه ها ایجاد نشد.

برگزاری مراسم تقدیر، تجلیل یا بدرقه، اهدای صنایع دستی و هدایای این چنینی، همکاری در زمینه برگزاری مراسم اختتامیه و اهدای جام رقابت های لیگ شاید بخشی از کار کمیته های فرهنگی در سازمان ها و نهادها باشد اما همه آن نیست. کمیته فرهنگی همچنین نقش سازماندهی طرفداران تیم های ملی در تورنمنت ها و مسابقات مختلف از جمله جام ملت ها و جام جهانی را بر عهده داشته است. با این حال این تمام ماجرا نیست و وظایف کمیته فرهنگی در هر نهاد و سازمانی فراتر از اینهاست.

در تقابل غیر اخلاقی طرفداران تیم های تهرانی، اصفهانی، تبریزی و اهوازی که منجر به تبادل انواع ناسزاها و نفرت پراکنی های قومی و قبیله ای شده نقش کمیته فرهنگی کجاست؟ چه آن زمانی که باشگاه ها لیدر داشتند و لیدرها به صورت مستمر در جلسات این کمیته ها حاضر بودند و چه امروز که دیگر خبری از لیدرهای دیروز نیست چه اتفاق و تحولی در وضعیت فرهنگی استادیوم ها و خصوصا سکوها ایجاد شده است؟ کدام اقدام فرهنگی موثر در استادیوم های تهران، اصفهان، تبریز و سایر شهرستان ها روی داده که مانع از فحاشی و توهین تماشاگران تیم ها به یکدیگر شده و گامی در راستا تغییر فضای موجود برداشته گردد؟ آیا این کمترین بخش از مسئولیت اجتماعی سازمان فرهنگی فوتبال کشور نیست که کمترین میزان اثرگذاری را بر فضای استادیوم ها داشته باشد؟

ماجرای کری خوانی های فوتبالی از توهین و فحاشی و نفرت پراکنی گذشته و اتحاد و انسجام ملی را تهدید می نماید و با این شرایط آیا وقت آن نرسیده که هوایی تازه در این حوزه استشمام گردد؟