راهنمای صعود به اورست (قسمت دوم) - مجله افتخار

تصور کنید روی ترد میل در حال دویدن هستید و تنها راه تنفسی شما یک نی است. چند ساعت که در منطقه مرگ باشید، زندگی کم کم برایتان سخت به نظر می رسد و واقعا خود را در حال مرگ می بینید. هنوز هم انسان هایی هستند که به آنجا می روند و برای حتی یک دم و بازدم ساده تقلا می نمایند، در آن لحظه زندگی خود را به نفسی وابسته می بینند، همه این ها فقط و فقط برای آن لحظه جادویی است که فقط برای چند دقیقه بر بام جهان می ایستند.

وقتی از مرزهای جسمی و روحی یک انسان می گذرید، دیگر احساس نمی کنید یک انسان هستید، بلکه احساس می کنید به یک رویداد تبدیل شده اید.

از اولین باری که قله اورست فتح شد، یعنی سال 1953، تا به امروز بیش از 4000 نفر بر فراز این قله فریاد پیروزی سر داده اند و بیش از 250 نفر هم این سفر را با همان امید شروع کردند ولی هرگز به آن نقطه نرسیدند. گویی اورست دوست ندارد که فتح گردد، حداقل نه به این آسانی. اما اگر با تدبیر و برنامه ریزی پیش بروید، حتما پیروز خواهید شد.

اما چگونه؟ رسیدن به بام جهان چه بهایی دارد و چرا این قدر همه برای رسیدن به آن نقطه کوشش می نمایند؟ آیا ارزشش را دارد؟ پس از 600 ساعت تحقیق، تماشا فیلم های بی شمار، مطالعه اسناد و شب زنده داری های فراوان، بالاخره توانستم اورست و پیچ وخم های آن را روی کاغذ بیاورم. وقتی اطلاعات و تجربیات افراد مختلف را کنار هم چیدم، دریافتم که اورست بسیار فراتر از یک ماجراجویی معمولی است. اورست یک قبرستان باز است، پر از لحظاتی که منتظرند تا آخرین نفس هایتان را بکشید. منطقه مرگ، کابوسی است که نمی توان آن را تصور کرد مگر اینکه واقعا در آنجا باشید. در این ناحیه که قرار بگیرید، زندگی برایتان معنای دیگری می یابد؛ زندگی شمارش نفس هایی است که نمی دانید آیا نفسی دیگر هم در پی آن خواهد بود یا نه؟ هوای سرد و سوز برف و یخ به اعماق وجودتان نفوذ می نماید و رفته رفته احساس سنگینی بیشتری می کنید. صخره های پوشیده از برف هیچ نشانی از افق باقی نمی گذارند. سرعت تنفس پایین می آید، انرژی بدن تحلیل می رود و خون از قلب به گونه ای در بدن پمپاژ می گردد که تابه حال تجربه ننموده اید.

منطقه مرگ جایی است که در آن انسانیت معنایی ندارد. از لحظه ای که قدم در این منطقه می گذارید، طبیعت از هیچ کوششی برای نابودی شما چشم پوشی نمی نماید. اگر نتوانید راه بروید، مرگتان حتمی است. اگر دوست خود را در حالی یافتید که نمی تواند راه برود و از شما درخواست یاری می نماید، مطمئن باشید که کاری نمی توانید برایش انجام دهید. اینجا انسانیت معنایی ندارد. بدن انسان قادر به ادامه حیات در ارتفاع بیش از 8000 متر نیست. مقدار اکسیژن در این ارتفاع یک سوم مقدار آن در سطح دریا است. این یعنی شما فقط قادر خواهید بود چند دقیقه در این ارتفاع نفس بکشید و بعد در اثر کمبود اکسیژن بی هوش خواهید شد. ولی ابر انسان هایی بودند که توانستند اورست را بدون استفاده از کپسول اکسیژن فتح نمایند. اولین شخصی که پیروز به این کار شد، رینولد مسنر بود که در سال 1978 با همراه خود پیتر هابلر پیروز به فتح این قله شد، مسنر در سال 1980 به تنهایی پیروز به فتح دوباره این قله شد.

شرپاها: قهرمانان گمنام قله اورست

شرپاها در این سفر شگفت انگیز بیش از راهنمایان تور بودند. در حالی که شب و روز تمرین می کنید تا خود را برای این سفر آماده کنید، شرپاها متخصصان خبره ای هستند که با مهارت غیرقابل تصوری از کوه بالا می روند. آن ها شاید دوستان واقعی شما در این سفر باشند و از هیچ کوششی در جهت تسهیل این سفر برای کوهنوردان فروگذار نمی نمایند. کارهایی مثل چک کردن و تعمیر طناب ها و حمل بارهای سنگین به داخل کمپ ها از وظایف آن ها است. آن ها برف مسیر را ذوب می نمایند و به کوهنوردان در تنظیم رگلاتورهای اکسیژن یاری می نمایند. این شرپاها هستند که در مواقع اضطراری به یاری کوهنوردان می آیند. آن ها آخرین افرادی هستند که در مواقع سخت به آن ها چشم امید دارید.

برترین فصل برای صعود کدام فصل است؟

برترین فصل برای صعود به اورست، بهار است؛ بین ماه های آوریل و می. جریان جت (بادهای نسبتا قوی متمرکز در یک جریان باریک در جو را می گویند) به مدت چند هفته از شمال هیمالیا به سمت بالا می رود و در این مدت به طور قابل توجهی سرعت باد کم شده و بارش ها کمتر می گردد. کوهنوردان به این پدیده پنجره می گویند.

چقدر طول می کشد تا به بالای قله برسیم؟

تقریبا 6 تا 9 هفته طول می کشد تا به قله برسید. یک هفته طول می کشد تا از مسیر دامنه جنوبی به کمپ لوکلا برسید، یا اگر از دامنه شمالی بالا می روید به کمپ کاتماندو یا لهاسا برسید. سپس باید چندین هفته از کوه بالا و پایین بروید تا آذوقه و تجهیزات و اکسیژن کافی را به کمپ ها برسانید، گرچه این شرپاها هستند که بیشتر بالا و پایین می روند و شما فرصت دارید تا بدنتان را با ارتفاع تازهی که در آن قرار گرفته اید، سازگار کنید. میانه زمان رسیدن به قله 40 روز است. با این حال وسایل شخصی تان را خودتان باید حمل کنید. این فرایند سازگاری باید مراحل خود را به آرامی طی کند و نباید در طی این فرایند عجله کرد. زمان رسیدن به قله بدون محاسبه این زمان ها یک هفته است و 4 تا 6 روز هم طول می کشد تا دوباره به پایین کوه برسید.

سوال بزرگ: رفتن به این سفر چقدر هزینه دارد؟

صعود به قله اورست سفری پرهزینه است و ممکن است بین 35 تا 100 هزار دلار هزینه در بر داشته باشد. این به تجهیزاتی که برای این سفر تهیه می کنید بستگی دارد. وبلاگ شخصی لیستی از جزئیات هزینه های سفر را تهیه نموده است:

• هزینه آموزش: 5000-35000 دلار
• هزینه دریافت مجوز صعود: 11000 دلار
• سایر هزینه های صعود: 7000-15000 دلار
• اکسیژن: 3700 دلار
• تجهیزات و چادر: 7000-10000 دلار
• شرپای شخصی+ اکسیژن شرپا+ تجهیزات شرپا: 10000 دلار
• هزینه آشپز و یاری آشپز در کمپ: 3000 دلار
• آب و غذا: 3000 دلار
• سفر از خانه تا اورست: 3000-6000 دلار
• هزینه های متفرقه (اینترنت، تلفن همراه، کیت پزشکی): 5000 دلار

روش های صعود کدامند؟

درمجموع سه روش برای صعود به قله وجود دارد که می توانید بر حسب توانایی های خود برنامه سفر خود را بر طبق یکی از این سه روش بچینید. 1. خودتان برنامه ریزی کنید (حالت حرفه ای) 2. برنامه فقط تدارکات را انتخاب کنید (حالت میانگین) 3. از برنامه با راهنمای کامل بهره ببرید (حالت معمولی)

سبک های صعود کدامند؟

دو سبک برای صعود به اورست وجود دارد:

سبک اعزامی

در این سبک صعود، در مسیری خاص کمپ های متعددی وجود دارند. نردبان، طناب و تجهیزات دیگری برای بالا رفتن وجود دارد. ممکن است باربر و راهنما هم وجود داشته باشد، مثلا شرپاها. این سبک صعود بسیار گران تر است.

سبک آلپاین

در این سبک صعود همه امور به عهده خودتان است، حتی گاهی باید از کپسول اکسیژن هم صرف نظر کنید. در این سبک کوهنوردان در یک مرحله از کوه بالا می روند. باید وقتی شرایط ایدئال است، به قله برسید و قبل از اینکه شرایط بدتر گردد، باید از کوه پایین بیایید. این یک سبک ناب کوهنوردی است که تمامی مهارت های شما را به چالش می کشد. گفته می گردد این ناب ترین سبک کوهنوردی است که در آن، به جای کنترل شرایط، با آن سازگار می شوید. در آینده می توانید از رسید به قله با این روش، به خود ببالید.

مسیرهای صعود کدامند؟

18 مسیر برای صعود به اورست تعریف شده است. با این حال، مسیر لبه جنوب شرقی (خط آبی) و مسیر گردنه شمالی (خط قرمز) رایج تر هستند.

مسیر رسیدن به کمپ اصلی اورست

کمپ اصلی اورست گذرگاه مهمی در این سفر به شمار می رود. این کمپ شما را برای شرایط سخت جوی در ادامه سفر آماده می نماید. رایج ترین راه، مسیر جنوب شرقی است. در سال 1953، سر ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی هم از همین مسیر صعود کردند. برای رسیدن به هریک از ایستگاه های زیر یک روز زمان ضروری است. باید بیش از یک روز در هر یک از ایستگاه ها سپری کنید تا بدن تان با شرایط تازه سازگاری پیدا کند.

کاتماندو تا لوکلا (2860 متر)

ایستگاه لوکلا فرودگاه دارد، می تواند با هواپیما به این ایستگاه بروید. در این ایستگاه منظره ها زیبایی برای عکاسی و تماشا وجود دارد؛ می توانید در رستوران غذا بخورید، سوغات خریداری کنید و تفریح های متنوع دیگر هم در اینجا وجود دارد. سعی کنید آب زیاد بنوشید.

لوکلا تا مونجو (2835 متر)

ایستگاه لوکلا تا مونجو 13 کیلومتر فاصله دارد. این مسیر، مسیر خوب و ساده ای برای گرم شدن و عادت کردن به شرایط است، همیشه افراد زیادی را در این مسیر در رفت وآمد می بینید. سعی کنید با افرادی که بر می گردند، ارتباط برقرار کنید.

مونجو تا نامچی (3440 متر)

در این ایستگاه باید یک یا دو روز بمانید تا بدنتان به ارتفاع تازه عادت کند. آب به مقدار کافی تهیه نموده و بنوشید. نامچی بازار کوچک و زیبایی دارد که می توانید از آن تماشا کنید. از روستاهای نزدیک آنجا هم تماشا کنید. دو روستای خومجونگ و ثیم منظره ها زیبایی دارند.

نامچی تا پنگبوش(3985 متر)

با اینکه این ایستگاه از ایستگاه قبل خیلی بلندتر نیست، ولی هوا به طور محسوسی رقیق تر می گردد. این قسمت از صعود خیلی سخت نیست. وقتی به این ایستگاه برسید، می توانید با یک ساعت پیاده روی به پنگبوش بروید که مکانی فوق العاده برای استراحت است، می توانید شب را آنجا بمانید.

پنگبوش تا پریش (4371 متر)

صعود تا پریش خیلی ساده نیست، ولی خیلی هم خطرناک و طاقت فرسا نیست و حدود 3 ساعت طول می کشد. واکنش های بدن به ارتفاع، کم کم محسوس تر می گردد. اگر احساس کردید حالتان خوب نیست، یک شب دیگر هم در پریش بمانید. به خودتان فشار نیاورید و تا سازگاری کامل بدن با ارتفاع صبر کنید.

پریش تا لوبوش (4930 متر)

تا اینجا باید دیگر به صعود عادت نموده باشید. ولی رقیق بودن هوا به دلیل ارتفاع هنوز هم مشکل ساز است. لوبوش چیزی جز یک اقامتگاه ساده نیست. در این شهر کوچک کارهای زیادی برای سرگرم شدن نیست ولی گپ زدن با جهانگرد ها خالی از لطف نیست.

لوبوش تا گورک شپ (5146 متر)

صعود تا گورک شپ زیاد سخت نیست، در این ایستگاه هدف اصلی عادت به راه رفتن در هوای رقیق است. سه اقامتگاه در این ایستگاه وجود دارد و این آخرین ایستگاه قبل از رسیدن به کمپ اصلی اورست است.

کمپ اصلی اورست (5380 متر)

به کمپ اصلی اورست خوش آمدید. راه درازی را تا اینجا طی نموده اید، به شما تبریک می گوییم. به طور میانگین باید 6 هفته در این کمپ بمانید تا به هوای رقیق عادت کنید. سعی کنید بیشتر با کوهنوردان دیگر وقت بگذرانید و خود را سرگرم کنید. از شرپاها و تجربیات آنان بیاموزید. تنها راه وقت گذرانی در اینجا صحبت کردن و گپ زدن با افراد مختلف است.

تا اینجا نکاتی کلی و اساسی درباره صعود به اورست گفتیم و مسیر اصلی و معمول رسیدن به قله را تا کمپ اصلی اورست با هم دنبال کردیم. در مقاله بعدی مسیر خود را از کمپ اصلی به سمت قله ادامه خواهیم داد. با خبرنگاران همراه باشید.

منبع: Buzzfeed